|
« Назад 17.06.2017 13:35 
Ганна Каралюк: Быць Чалавекам ДУА СШ №25 г.Брэста, 5А клас У 2016 годзе споўнілацца 75 гадоў з пачатку Вялікай Айчыннай вайны – найвялікшай трагедыі ў гісторыі нашай краіны. Усе ведаюць, колькі бед прынесла яна людзям:загінуў кожны трэці жыхар краіны,тысячы знявечаных, асірацелых, было спалена больш за 9200 вёсак, каля 400 тысяч жыхароў было вывезена на катаржныя работы і рабства ў Германію... Кожны другі з іх не вярнуўся на Радзіму – памер ад хваробы, цяжкай працы або быў забіты за нежаданне стаць рабом. Немцы называлі іх «остайбартер»,ці ўсходнія рабочыя. Гэтыя людзі не трымалі ў руках зброі, але смерць была таксама ўвесь час побач, як і ў франтавікоў. Перамагчы для іх азначала толькі адно-выжыць і застацца Чалавекам. А зрабіць гэта было няпроста. Маю прабабулю Горбач АляксандруІванаўну немцы забралі ў Германію шаснаццацігадовай. Везлі іх у брудных таварных вагонах.Зрэдку на невялікіх станцыях давалі хлеб і ваду.Ехалі доўга,здавалася,што дарога ніколі не скончыцца.Нарэшце прыехалі.На вакзале ўсіх пастроілі ў калону і пагналі праз горад у перасылачны пункт.Памылі ў лазні, правялі санапрацоўку нейкай смярдзючай вадкасцю.
Спачатку трапіла прабабуля ў канцлагер, а потым на працу да фермера. Гаспадар быў добрым, шкадаваў яе. Працавала непадалёку ад горада Франкфурт-на Майне. Пазней прабабулю і другіх людзей вызвалілі англічане. Але адразу на Радзіму яна не трапіла, таму што ўсіх накіроўвалі ў лагеры, так званыя “фільтрацыі”. Там людзі знаходзіліся да тых пор, пакуль не прыходзіла вестка, што хоць нехта з радні быў жывым. Адначасова былых палонных агітавалі паехаць жыць у Францыю, Англію.Некаторыя згаджаліся, але прабабуля Аляксандра адмовілася. Ішоў час, звестак аб родных усё не было і не было. Прабабуляпайшлапрацаваць санітаркай у шпіталь у Польшчы.Прайшлі доўгія два гады, і толькі тады, у 1947 годзе, яна атрымала вестачку з Радзімы, што яе бацька жывы.Горка плакала ўся сям’я галоўнага ўрача шпіталя, калі яна ад’язджала дадому.Прывыклі ўсе да яе, палюбілі за выхаванасць, працалюбівасць і дружалюбнасць. З вялікай радасцю сустракалі прабабулю Аляксандру родныя. У 1950 годзе вярнуўся ў родную вёску Вялікая Гаць Івацэвіцкага раёна і мой прадзядуля Джэжора Васілій Малафеевіч,які ваяваў у Маньчжурыі, Ханкінголе. Удзельнічаў у вызваленні Будапешта. У 1952 годзе ён ажаніўся з Горбач Аляксандрай Іванаўнай,маёй прабабуляй. Пасля вяртання на Радзіму прабабуля Аляксандра доўгі час працавала ў калгасе рахункаводам, касірам. У вёсцы яе вельмі любілі і паважалі. А якія смачныя пірагі , пышкі ды пончыкі яна выпякала!Проста смаката! Я вельмі сумую па прабабулі, якая памерла тры гады назад. І буду заўсёды памятаць яе словы: “Галоўнае, каб з цябе быў Чалавек”. |
Ганна Каралюк: Быць Чалавекам
В год 80-летия Победы в Великой Отечественной войне важно было закрепить значение подвига белорусского народа, напомнить о его страшных жертвах и героизме. В Директиве №12 по этому поводу сказано: «Цементирующей же основой современного белорусского общества выступает память о всенародном сопротивлении нацизму и героическом подвиге белорусского народа в годы Великой Отечественной войны».
«Сделать Америку снова великой» - таково политическое кредо Трампа. Все это было бы смешно, когда бы не было так грустно. Грустно то, что подобная, явная, очевидная, вопиющая нелепость, насмешка над фактами, над всей историей американской политики может вообще находить слушателей в современном мире. Это доказывает все еще громаднейшую распространенность лицемерия и лжи трампизма, который пытается предстать в образе международного миротворца.
В перестроечное и постсоветское время принято было утверждать, что дело «Саюза вызвалення Беларусi» было сфабриковано органами ОГПУ БССР против «национально-демократической интеллигенции». Однако подобные утверждения довольно далеки от реального положения дел и не способствуют объективной оценке обстановки, т.к. фигуранты «дела СВБ» не были ни национальными, ни демократическими. Большинство из них были выходцами из польско-шляхетской среды или находились под её влиянием, видели своей целью дерусификацию белорусов и с воодушевлением под руководством ЦК КП(б)Б занимались в 1920-е годы принудительной белорусизацией/дерусификацией, намереваясь вынудить белорусов отказаться от своего русского начала.
В 1931 году на Первой Всесоюзной конференции работников социалистической промышленности И.В. Сталин вынужден был признать, что социально-экономическое развитие СССР находится на низком уровне и в случае столкновения с капиталистическим окружением поражение неизбежно: «Мы отстали от передовых стран на 50-100 лет. Мы должны пробежать это расстояние в десять лет. Либо мы сделаем это, либо нас сомнут».
Рассмотрим две смысловые фальсификации Великой Отечественной войны. Первая из них сводится к подмене Великой Отечественной войны Второй мировой войной. В западной историографии, а также в ряде работ в странах СНГ говорится только о Второй мировой войне, но тщательно избегают упоминания о том, что для наших народов это была не просто Вторая мировая война, а именно Великая Отечественная война.