|
« Назад 09.12.2016 11:20 
«У Расеі да Паўлаўца ніякіх прэтэнзіяў, вынаходка мясцовая для мяне ня вельмі зразумелая», — Герашчанка Cтаршыня віцебскага грамадзкага абʼяднаньня «Рускі дом» Андрэй Герашчанка пракамэнтаваў карэспандэнту Свабоды інфармацыю ў СМІ пра затрыманьне аўтараў расейскіх сайтаў Дзьмітрыя Алімкіна і Юрыя Паўлаўца. «Што тычыцца Алімкіна, я яго ня ведаю, а Паўлаўца я ведаю асабіста. Для мяне гэтая гісторыя дзіўная, падазроная, і, улічваючы грамадзкі рэзананс, я лічу, што сьледчыя органы павінны або патлумачыць прычыну затрыманьня чалавека, яго зьнікненьня, або яго адпусьціць. Бо інакш становіцца незразумела. Калі б гэта тычылася элемэнтарных бытавых крымінальных спраў, тады зразумела — таямніца сьледзтва і гэтак далей. А так чалавек зьнікае, людзі ня ведаюць, дзе ён. Мне ўсе тэлефануюць, шукаюць. Мне гэтая гісторыя дзіўная. Але дэталяў я ня ведаю, ведаю толькі з прэсы». — Як вы лічыце, ці ёсьць падставы для затрыманьня Паўлаўца, каб ім займаліся сьледчыя органы? — Я думаю, што няма. Ён выкладчык, чалавек дастаткова адаптаваны да жыцьця, не маргінал, які незразумела што заяўляў. Ён далёка ня самы рэзкі аўтар, калі мець на ўвазе яго прарасейскія погляды. Ён ні да чога не заклікаў. Ён шмат друкаваўся ў Расеі. У Расеі ёсьць свой закон аб распальваньні міжнацыянальнай варожасьці. Паколькі там да яго ніякіх прэтэнзіяў не прадʼяўляецца, вынаходка мясцовая для мяне ня вельмі зразумелая. Ніякага распальваньня міжнацыянальнай варожасьці я за Паўлаўцом ніколі не назіраў. Я думаю, што ён сабе такога ніколі не дапускаў. Таму, калі прагучала менавіта гэтае абвінавачаньне, то яно абсурднае. Калі справа ў нечым іншым, то тады павінны патлумачыць сьледчыя органы, бо гэта выклікала вялікі рэзананс у Расеі. Каб не выглядаць проста краінай, якая проста рэпрэсуе прарасейскіх журналістаў, трэба Сьледчаму камітэту ці КДБ проста патлумачыць, чаму чалавек затрыманы і дагэтуль не выходзіць на сувязь. — З чым вы зьвязваеце такую актыўнасьць апошнім часам «прарасейскіх журналістаў» у Беларусі? — Тая палітыка шматвэктарная, палітыка адыходу ад Расеі, на наш погляд, не адпавядае інтарэсам беларускага народу, супярэчыць вынікам рэфэрэндуму, і, натуральна, людзі гэтым абураныя і незадаволеныя. Яны і далей будуць пісаць. То бок разьвярнуць рэспубліку сьпінай да Расеі ўлады ня змогуць. У вялікай колькасьці людзей ёсьць пэўны пункт гледжаньня. І проста ім загадаць разварочвацца ад Масквы ў бок Брусэля абсалютна не атрымаецца. Гэта нясе ў сабе небясьпеку вельмі сурʼёзных праблемаў і ўзрушэньняў для рэспублікі. І тое, што журналісты пачынаюць пра гэта пісаць, сьведчыць пра тое, што яны ўжо не баяцца рэакцыі ўладаў. —А чым вы патлумачыце такую рэакцыю з боку беларускіх уладаў? — Ну, калі гэта з гэтым зьвязана, зноў жа патрэбныя нейкія афіцыйныя тлумачэньні. Але калі гэта зьвязана з гэтым, то гэта спроба неяк паўплываць на журналістаў. Відаць, яны перасьледуюць мэту, каб яны актыўна не пісалі. Каб яны пісалі ў духу «Советской Белоруссии» і нейкіх праўрадавых газэт. Гэтага не атрымаецца. Вялікая колькасьць журналістаў, якія выразна маюць свае погляды, яны прыхільнікі інтэграцыі з Расеяй. І яны ўсяляк будуць супрацьдзейнічаць спробам пераарыентаваць Беларусь у бок Эўропы або пайсьці па ўкраінскім варыянце. КомментарииКомментариев пока нет
|
«У Расеі да Паўлаўца ніякіх прэтэнзіяў, вынаходка мясцовая для мяне ня вельмі зразумелая», — Герашчанка
Великая Отечественная война была не просто военным столкновением между союзами соперничающих государств. Это была величайшая в истории битва не на жизнь, а на смерть между человеколюбием и человеконенавистничеством, Добром и Злом, Светом и Тьмой. Это была непримиримая схватка между свободолюбивыми народами Русского мира и черной нацистской Европой с бесноватым фюрером во главе. И последней точкой в этом небывалом четырехлетнем сражении стала битва за столицу «тысячелетнего» рейха - Берлин.
Одним из широко распространенных предрассудков западной политологии является противопоставление идеологии и демократии, утверждение, что демократическому обществу присущи плюрализм, деидеологизация. Видные западные социологи и политологи квалифицируют идеологию как ложное сознание и совокупность манипуляций. Так, итальянский социолог В. Парето отождествляет идеологию с фальшивыми словесно-демагогическими образованиями и видит в идеологии всего лишь маскировку действий.
Несмотря на то, что Белоруссия – это партизанский край, в постсоветский период с привлечением всех возможных Интернет-ресурсов (а до попытки государственного переворота в Республике Беларусь в 2020 году – даже на страницах легально продаваемых в киосках СМИ – «Народнай воли» и др.), распространяемых книг (Илья Копыл «Война. Небышино» и др.) силами бело-красно-белой прозападной оппозиции активно проводится компания по дискредитации партизанского движения, перекладывания вины за массовое уничтожение белорусского населения с оккупантов на партизан.
2024 год в Республике Беларусь проходил под знаком 80-летия освобождения от немецко-фашистских захватчиков – было реконструировано и обновлено множество мемориальных и музейных комплексов, памятников и мемориальных досок, создано несколько новых памятных мест. Эта работа продолжилась и в 2025 году.
В каком смысле консервативная идеология может войти в состав идеологии российского и белорусского государства? Разумеется, не в плане отрицания исторического прогресса, противопоставления культурных форм экономическим и политическим институтам, не в признании человека религиозным и греховным существом, не как идеологии охранения несправедливой политики Запада в отношении других стран, а в плане житейского понимания сущности консерватизма как уважительного отношения к своему прошлому, в том числе и советскому периоду жизни, как недопустимости разделения людей по национальному, языковому, религиозному принципу, как сохранения преемственности поколений, культурных традиций и народных обычаев.