|
« Назад 16.07.2018 12:48 
"От редакции "Вместе с Россией": Как говорится - ни убавить, ни прибавить. Дама забыла, что не в парламенте и не на уличном пикете - зачем же так в личных отношениях мужчине писать, что "я такую сильную неприязнь к России испытываю, что кушать не могу?". Впрочем, данная история лишний раз говорит о том, что люди, напитавшиеся ненавистью к России в среде бело-красно-белой оппозиции, чувствуют себя неуютно и неприкаянно в нашей Белоруссии, где все говорят на родном русском языке и в большинстве России симпатизируют, а подобных субъектов, как в приведённой вместо оригинального названия статьи цитате, считают как минимум странными...". Чытачка «НН» даслала ліст з гісторыяй адносінаў, якія так і не развіліся. Ён пачынаецца словамі: «Калі палічыце вартым, можаце размясціць маю гісторыю для абмеркавання. Мне здаецца, яна даволі паказальная. Хоць на душы вельмі прыкра і дастала гэта ўжо ўсё, шчыра кажучы…». Чытачка «НН» расказвае пра гісторыю знаёмства па перапісцы. Усё складвалася добра, але патэнцыйныя партнёры не сышліся палітычнымі поглядамі. Прыводзім ліст цалкам. Высновы рабіце самі. — Паўгода таму пазнаёмілася ў інтэрнэце з мужчынам. Некаторы час перапісваліся, была ўзаемная цікавасць адзін да аднаго. Заўважыла, што мужчына, быццам бы, разумны. Інтэлект пэўны праяўляецца, можна камунікаваць. З дэталяў пазначу ўзрост — крыху за 40, жыхар сталіцы (я — не), занятак — прыватны прадпрымальнік. Я такі чалавек, што сваіх поглядаў хаваць не ўмею. А яны ў мяне такія, што ў нашай краіне лічацца «апазіцыйнымі», «нацыяналістычнымі» і г. д. Бяру словы ў двукоссі, бо вельмі часта людзі, якія ўжывалі гэтыя словы адносна мяне, нават не разумелі значэнне гэтых словаў. Але гаворка аб гэтым яшчэ будзе крыху ніжэй. Дык вось. Праз некаторы час, прыблізна праз месяц, мы сустрэліся у рэале, як кажуць. Ну, быццам бы таксама цікаўнасць пацвердзілася, але, канешне, тут я буду казаць ужо толькі за сябе. Паводзіны звычайныя, але заўважыла, што чалавек мае на ўсе сваё меркаванне. Што ж, гэта добра, праўда? Тым больш для мужчыны. Тым больш у такім ужо ўзросце. Як бы ўжо неабходна мець яго, уласнае меркаванне. Так падумала і я. Тым больш, што я яго — меркаванне — таксама маю. Але ведаеце, у чым розніца? Мець меркаванне не азначае быць нецярпімым да тых, хто мае іншае. Ужо крыху бліжэй да кульмінацыі, цяплей… Мы зрэдку сустракаліся, бо, як я ўжо адзначыла, мы з розных гарадоў, але для той адлегласці, якая існуе паміж Мінскам і маім горадам — дык і няблага, маглі б і радзей бачыцца. У сакавіку адбылася знакавая падзея — 100 год БНР. Я ніколі не ўдзельнічала ў апазіцыйных мітынгах, шэсцях, і на гэта ў мяне ёсць меркаванне, але зараз не пра гэта. Дык вось, я спецыяльна прыехала ў Мінск дзеля гэтай падзеі. Хацела патрапіць на святкаванне, разгарнуць бел-чырвона-белы сцяг, які я адмыслова для гэтага пашыла… Мой «кавалер» даведаўся аб маім жаданні. Адразу заявіў: «Я не из ваших…» Але прапанаваў мяне туды адвезці. Я перапытала, здзівіўшыся: а хто такія нашы ці вашы? Але на гэты раз усё сышло проста на жарт, хоць і крыху мяне збянтэжыла. Дарэчы, мяне больш здзівіла, што чалавек, які пражыў у Мінску ўсё сваё жыццё, больш за 40 год, змог знайсці Тэатр оперы і балета толькі па навігатары… Ну ды ладна, зараз і не пра гэта таксама. Я не лічу сябе нейкай там ярай апазіцыянеркай. Я проста маю сваё меркаванне. І яно сфармавалася не за адзін дзень і нават не за год. Мяне нішто не ўразіла, не перавярнула свядомасць… Я проста сама такой вырасла. Мне заўсёды была цікавай гісторыя. У свой час з групай аднадумцаў мы вандравалі па Беларусі, па замках, сядзібах… У той час шмат якія з іх яшчэ былі зусім разбураныя, а сёння дзе-нідзе ўжо хоць нейкая рэканструкцыя. Дарэчы, пра рэканструкцыю: займалася і гэтым, па Сярэднявеччы. Мае бацькі размаўляюць дома на трасянцы. Я магу размаўляць без памылак і акцэнту па-руску, па-беларуску, магу і на трасянцы лупіць, усё залежыць ад сітуацыі. Я ўсё свядомае жыццё жыву з тым, што калі я беларуска — а я беларуска, — то мая родная мова — беларуская. Размаўляць я магу на якой заўгодна, хоць ангельскай, але ў Беларусі мусіць быць адзінай дзяржаўнай беларуская мова. Сапраўдны сцяг — бел-чырвона-белы. Гімн — «Пагоня», герб — «Пагоня». Чаму я так у гэтым пераканана — гэта не тэма майго ліста. Проста пазначаю гэта, каб было зразумела, як я гляджу на тое, што бачу вакол. Я не навязваю сваіх поглядаў. Але я іх не хаваю, тым больш ад блізкіх людзей і тых, хто дэманструе намер імі стаць. Бо я хачу, каб мяне ўспрымалі і прымалі такой, якая я ёсць. Цяпер вяртаюся да гісторыі, што падштурхнула мяне напісаць, хоць прайшло ўжо пару дзён, і мяне крыху ўжо ахоплівае абыякавасць, «пафігізм — беларуская нацыянальная балотная памяркоўная рыса… Ай, хай так, гары яно гарам… Карацей, мой «кавалер» зразумеў, што трапілася яму нейкая «ненармальная». Выказваецца пра палітыку (жанчына!!!), супраць Пуціна, фатаграфуецца з бел-чырвона-белым сцягам, перыядычна размаўляе па-беларуску, не глядзіць расейскае і ўвогуле тэлебачанне, любіць Львоў і Украіну… Жах, проста жах…
Моманты перапіскі гераіні з яе «бойфрэндам». Ён, бедны, трываў гэта «безабразіе» некалькі месяцаў… Цярпеў… Канешне, я не хачу зводзіць усе толькі да гэтага… Відаць, мы і без гэтага розныя людзі. І вось падчас апошняй сустрэчы чорнае стала белым, а белае чорным. Праз дробязі свет перакуліўся, і плаціну прарвала… Я шукала ў ім станоўчае, адзначала, што ён разумны, добры і г.д. Не ведаю, што пра мяне думаў ён… Але, як высветлілася, мець мазгі і быць разумным — не адно і тое. Мазгамі трэба ўмець карыстацца. Дык вось гэта я ў ім пераблытала. Чалавек аказаўся нецярплівым. Да майго меркавання, да маёй асобы не ў стане быць гнуткім і шукаць кампраміс. Я прыкладаю да ліста фота нашай адной з апошніх перапісак, дзе ён ўжо не стрымліваецца і выказваецца пра тое, чым я яго «выбешваю».
Яшчэ адзін фрагмент з перапіскі. Сумна, вельмі сумна… Я больш не хачу атрымліваць негатыў. Не хачу камунікаваць з такімі людзьмі, мужчынамі ў прыватнасці. А такіх у гэтай краіне — большасць… Лепш заставацца адной. Псіхіка здаравейшай будзе. П.С. І адкуль гэты раскол у грамадстве? Адкуль гэтае непатрэбнае супрацьстаянне? Чаму людзі блытаюць чорнае з белым, а мяккае з мокрым? Не ведаюць нават, у чым розніца паміж нацызмам і нацыяналізмам? І лічаць сябе пры гэтым вельмі разумнымі і лепшымі за іншых? Адкуль у галавах такая каша? Хто ў гэтым вінаваты і як гэта лечыцца? І ці лечыцца ўвогуле? Дзяржава ў пэўнай асобе прыклала д'ябальскія намаганні, каб было вось так, як цяпер, і мы — грамадзяне адной краіны — суіснавалі ў такім перакошаным грамадстве… П.П.С. Ну і, калі каму цікава, у душы абсалютная спустошанасць і абыякавасць. Мы абое выказаліся. Мяркую, мы развітаемся… Хаця хацелі абодва не гэтага… Як высветлілася, мы зусім розныя людзі. КомментарииКомментариев пока нет
|
«Кавалер» зразумеў, што трапілася яму нейкая «ненармальная»
Гений Ленина, его имя и личность навечно вписаны не только в российскую, но и в мировую историю и важно, что мы начинаем это осознавать не только на общественном, но и на государственном уровне. Государственными гимнами России и Белоруссии являются советские прототипы, в Республике Беларусь 7 ноября остаётся выходным праздничным днём, а в России происходит переосмысление антисоветских 90-х. Самим своим существованием Республика Беларусь во много обязана именно Ленину, а не калиновским и богушевичам. Ленин и советский период – органичная часть нашей истории, важная часть общественного и национального самосознания России и Белоруссии, то, что продолжает влиять на умы и сердца и то, что нельзя «вынести и похоронить». Да и не нужно этого делать. Ленин – уже история, но уж чего точно не нужно делать, так это плевать в него и в советский период. Это то же самое, что плевать в самих себя.
В истории идеологической борьбы между капитализмом и социализмом можно выделить такую характерную черту. При всем, казалось бы, массовом производстве буржуазной литературы, тем не менее она в сознании человечества занимает незначительное место. Более того, есть все основания утверждать, что и в плане обоснования и пропаганды собственно буржуазных ценностей такой литературы почти не существует. То, что называется буржуазной теоретической и публицистической литературой, на самом деле является эвфемическим изложением социалистических идеалов под видом идеалов демократических.
Решение вопросов присоединения к США Канады и Гренландии, а также судьбы Шпицбергена превратят арктический вопрос в зону сугубо двусторонних американо-российских интересов. Узость Берингова пролива между Россией и Америкой позволяет обеим странам легко его контролировать, а владение всеми арктическими берегами и территориями – как материковыми, так и островными, позволяет США и России разделить Арктику, превратив её в сугубо территориальные воды и зону монопольных прав двух государств – каждого в своём секторе.
Президент России Владимир Путин в своем выступлении на форуме «Сильные идеи для нового времени» 20 июля 2022 года констатировал: «Модель тотального доминирования так называемого золотого миллиарда несправедлива. Она делит народы на первый и второй сорт, а поэтому является расистской и неоколониальной по своей сути, а лежащая в ее основе глобалистская, якобы либеральная идеология все больше приобретает черты тоталитаризма, сдерживая творческий поиск, свободное историческое созидание. Но как бы западные и наднациональные элиты ни стремились сохранить существующий порядок вещей, наступает все-таки новая эпоха, новый этап в мировой истории».
В настоящее время в Республике Беларусь фактически существует два историко-идеологических направления. Одно из них непосредственно вытекает из «польщизны» (оценка прошлого и настоящего через призму польско-шляхетских интересов), которая доминировала в белорусской историографии до событий 2020 года. Но после того, как Александр Лукашенко определил период Речи Посполитой как время польской оккупации белорусских земель, то приверженцы польщизны в среде белорусских гуманитариев сменили акценты. После упомянутого «Совещания по вопросам реализации исторической политики» эти круги начали продвигать ходульную идейку «литвинизма», которая преследует фальшивые цели.