|
« Назад 09.12.2016 11:20 
«У Расеі да Паўлаўца ніякіх прэтэнзіяў, вынаходка мясцовая для мяне ня вельмі зразумелая», — Герашчанка Cтаршыня віцебскага грамадзкага абʼяднаньня «Рускі дом» Андрэй Герашчанка пракамэнтаваў карэспандэнту Свабоды інфармацыю ў СМІ пра затрыманьне аўтараў расейскіх сайтаў Дзьмітрыя Алімкіна і Юрыя Паўлаўца. «Што тычыцца Алімкіна, я яго ня ведаю, а Паўлаўца я ведаю асабіста. Для мяне гэтая гісторыя дзіўная, падазроная, і, улічваючы грамадзкі рэзананс, я лічу, што сьледчыя органы павінны або патлумачыць прычыну затрыманьня чалавека, яго зьнікненьня, або яго адпусьціць. Бо інакш становіцца незразумела. Калі б гэта тычылася элемэнтарных бытавых крымінальных спраў, тады зразумела — таямніца сьледзтва і гэтак далей. А так чалавек зьнікае, людзі ня ведаюць, дзе ён. Мне ўсе тэлефануюць, шукаюць. Мне гэтая гісторыя дзіўная. Але дэталяў я ня ведаю, ведаю толькі з прэсы». — Як вы лічыце, ці ёсьць падставы для затрыманьня Паўлаўца, каб ім займаліся сьледчыя органы? — Я думаю, што няма. Ён выкладчык, чалавек дастаткова адаптаваны да жыцьця, не маргінал, які незразумела што заяўляў. Ён далёка ня самы рэзкі аўтар, калі мець на ўвазе яго прарасейскія погляды. Ён ні да чога не заклікаў. Ён шмат друкаваўся ў Расеі. У Расеі ёсьць свой закон аб распальваньні міжнацыянальнай варожасьці. Паколькі там да яго ніякіх прэтэнзіяў не прадʼяўляецца, вынаходка мясцовая для мяне ня вельмі зразумелая. Ніякага распальваньня міжнацыянальнай варожасьці я за Паўлаўцом ніколі не назіраў. Я думаю, што ён сабе такога ніколі не дапускаў. Таму, калі прагучала менавіта гэтае абвінавачаньне, то яно абсурднае. Калі справа ў нечым іншым, то тады павінны патлумачыць сьледчыя органы, бо гэта выклікала вялікі рэзананс у Расеі. Каб не выглядаць проста краінай, якая проста рэпрэсуе прарасейскіх журналістаў, трэба Сьледчаму камітэту ці КДБ проста патлумачыць, чаму чалавек затрыманы і дагэтуль не выходзіць на сувязь. — З чым вы зьвязваеце такую актыўнасьць апошнім часам «прарасейскіх журналістаў» у Беларусі? — Тая палітыка шматвэктарная, палітыка адыходу ад Расеі, на наш погляд, не адпавядае інтарэсам беларускага народу, супярэчыць вынікам рэфэрэндуму, і, натуральна, людзі гэтым абураныя і незадаволеныя. Яны і далей будуць пісаць. То бок разьвярнуць рэспубліку сьпінай да Расеі ўлады ня змогуць. У вялікай колькасьці людзей ёсьць пэўны пункт гледжаньня. І проста ім загадаць разварочвацца ад Масквы ў бок Брусэля абсалютна не атрымаецца. Гэта нясе ў сабе небясьпеку вельмі сурʼёзных праблемаў і ўзрушэньняў для рэспублікі. І тое, што журналісты пачынаюць пра гэта пісаць, сьведчыць пра тое, што яны ўжо не баяцца рэакцыі ўладаў. —А чым вы патлумачыце такую рэакцыю з боку беларускіх уладаў? — Ну, калі гэта з гэтым зьвязана, зноў жа патрэбныя нейкія афіцыйныя тлумачэньні. Але калі гэта зьвязана з гэтым, то гэта спроба неяк паўплываць на журналістаў. Відаць, яны перасьледуюць мэту, каб яны актыўна не пісалі. Каб яны пісалі ў духу «Советской Белоруссии» і нейкіх праўрадавых газэт. Гэтага не атрымаецца. Вялікая колькасьць журналістаў, якія выразна маюць свае погляды, яны прыхільнікі інтэграцыі з Расеяй. І яны ўсяляк будуць супрацьдзейнічаць спробам пераарыентаваць Беларусь у бок Эўропы або пайсьці па ўкраінскім варыянце. КомментарииКомментариев пока нет
|
«У Расеі да Паўлаўца ніякіх прэтэнзіяў, вынаходка мясцовая для мяне ня вельмі зразумелая», — Герашчанка
В качестве негласного лидера идейно-политического течения «литвинизма» выступает председатель Постоянной комиссии по образованию, культуре и науке Палаты представителей Национального собрания РБ, доктор исторических наук И.А. Марзалюк, который является последовательным противником национально-культурного единства белорусов с русским народом, выступает за внедрение в Республике Беларусь «позитивной дискриминации» в отношении русского языка, публично с экрана государственного телеканала «Столичное телевидение» оскорблял, называл швалью граждан Республики Беларусь, выступающих за реальное белорусско-русское двуязычие в топонимике и на транспорте. Марзалюк намерен добиваться, чтобы в русскоязычных школах гуманитарные предметы «такие, как география Беларуси, история Беларуси и обществознание преподавали только по-белорусски».
Очевидна необходимость и справедливость Специальной военной операции российской армии на Украине, поскольку США и Евросоюз поставили своей целью превратить территорию Украины в натовский плацдарм против России.
Гений Ленина, его имя и личность навечно вписаны не только в российскую, но и в мировую историю и важно, что мы начинаем это осознавать не только на общественном, но и на государственном уровне. Государственными гимнами России и Белоруссии являются советские прототипы, в Республике Беларусь 7 ноября остаётся выходным праздничным днём, а в России происходит переосмысление антисоветских 90-х. Самим своим существованием Республика Беларусь во много обязана именно Ленину, а не калиновским и богушевичам. Ленин и советский период – органичная часть нашей истории, важная часть общественного и национального самосознания России и Белоруссии, то, что продолжает влиять на умы и сердца и то, что нельзя «вынести и похоронить». Да и не нужно этого делать. Ленин – уже история, но уж чего точно не нужно делать, так это плевать в него и в советский период. Это то же самое, что плевать в самих себя.
В истории идеологической борьбы между капитализмом и социализмом можно выделить такую характерную черту. При всем, казалось бы, массовом производстве буржуазной литературы, тем не менее она в сознании человечества занимает незначительное место. Более того, есть все основания утверждать, что и в плане обоснования и пропаганды собственно буржуазных ценностей такой литературы почти не существует. То, что называется буржуазной теоретической и публицистической литературой, на самом деле является эвфемическим изложением социалистических идеалов под видом идеалов демократических.
Решение вопросов присоединения к США Канады и Гренландии, а также судьбы Шпицбергена превратят арктический вопрос в зону сугубо двусторонних американо-российских интересов. Узость Берингова пролива между Россией и Америкой позволяет обеим странам легко его контролировать, а владение всеми арктическими берегами и территориями – как материковыми, так и островными, позволяет США и России разделить Арктику, превратив её в сугубо территориальные воды и зону монопольных прав двух государств – каждого в своём секторе.